Met de verkiezingen op komst doemt de discussie over tweedeling in de samenleving ook weer op. Politici versimpelen graag de werkelijkheid in de verkiezingsperiode. Anders begrijpt het volk het wellicht niet. Thema’s als wonen en zorg zijn bij dit soort discussies altijd erg gewild. Wonen wordt te duur en de huisvesting voor zorg is niet meer betaalbaar voor mensen met een kleine beurs is het veel gehoorde geluid bij de race naar de meeste stemmen.

Op het gebied van mobiliteit speelt dit veel minder. We zitten allemaal in dezelfde trein en staan allemaal in dezelfde file. Rijk of arm. Met of zonder een baan. Oud of jong. Ziek of gezond. En als het gaat om mobiliteit is er volop keuzevrijheid. Neem alleen al de auto-industrie. Daar is al is al sinds mensenheugenis keuze te over. Door de vraag en door concurrentie in het aanbod. Er zijn auto’s in de prijsklasse A tot en met E. En nog duurder voor de echte liefhebbers onder ons. Geen One Size Fits All.

Hoe anders is dat in de zorg. Daar houden we een tweedeling graag in de hand. Niet in de laatste plaats door de wijze waarop deze sector publiek is gefinancierd. Neem de ouderenzorg in combinatie met wonen. Het aantal particuliere woonzorgvoorzieningen is de laatste 10 jaar verdubbeld. Maar dat is nog steeds slechts een druppel op een gloeiende plaat in vergelijking tot het publiek gefinancierde aanbod aan huisvesting en de nog steeds groeiende vraag naar een beschutte en beschermde woonomgeving.

De diversiteit aan aanbod groeit gelukkig wel. In sommige gebieden is er tijdelijk zelfs een overaanbod aan een plek in een zorgresidentie. Echter, per saldo ligt de balans aanbod versus vraag nog behoorlijk scheef.

Je moet ook wel durven en (veel) geld ter beschikking hebben om in een particuliere woonzorgvoorziening te investeren. En zoals zo vaak bij innovatie en nieuwe business begint dat in het duurdere segment. Ook dat zie je overigens in de auto-industrie. Daar waren het immers ook eerst de duurste auto’s met navigatie, parkassist en eps. Voorzieningen die nu inmiddels standaard zijn in alle auto’s.

Zo kan het ook met woningen en voorzieningen voor ouderen. Koester het ondernemerschap in het nu nog vooral duurdere segment in plaatst van het te versimpelen naar een discussie tussen rijk en arm. En met subsidies wordt er niet geïnnoveerd. Dat levert alleen maar creatievelingen op om te voldoen aan regeltjes om in aanmerking voor fiscale voordelen te komen.

Stel daarom de publieke middelen die we willen steken in de ouderenzorg nog meer rechtstreeks ter beschikking aan de klant en laat die zijn eigen huisvesting en zorgaanbieder kiezen. Dán innoveert de markt en wordt het aanbod meer divers ongeacht de sociale klasse. Verminder de regeldruk en bureaucratie voor zorgaanbieders. Dan innoveert de markt en wordt het aanbod meer divers ongeacht de sociale klasse en met zoveel diversiteit dat van tweedeling geen sprake is.