Het tijdperk van ouderen die op hun 65e verjaardag een kamer in het bejaardenhuis boeken ligt achter ons. Het ouderen- en zorglandschap is volledig veranderd. En niet alleen vanwege de nieuwe regelgeving.

Ouderen worden ouder en het aantal ouderen neemt alleen maar toe. Het effect van de dubbele vergrijzing vraagt om een strategische benadering hoe om te gaan met de toekomstige zorglasten en eist een duidelijke visie op de huidige en gewenste huisvesting. Waar de 65-plussers zich richten op het traditionele woningaanbod, kijkt de groep 85-plussers naar het aanbod verzorging- of verpleeghuizen. De (tussen)groep van 75-plussers lijkt de boot hierin te missen. Deze groep zoekt een plek die tussen de reguliere woning en het typische zorgcomplex in staat.

Dubbele vergrijzing en zorgaanspraak

De dubbele vergrijzing leidt tot een enorme vraag naar zorg. Zo’n 80% van de 80-84 jarigen in een verzorgingstehuis hebben ernstige fysieke beperkingen en verblijven hier gemiddeld 9-15 maanden. Wat opvalt is de groep 75-plussers, die wij gemakshalve de ‘tussengroep’ noemen. Deze groep is langer gezond en vitaal en blijft zo lang mogelijk thuis wonen. Door goede thuis- en mantelzorg zijn deze ouderen langer zelfredzaam en verblijft slechts vier procent in een verzorgingstehuis. Pas als zij meer zorg nodig hebben begint de zoektocht naar een zorgwoning. Daarbij kan de 75-jarige vaak geen aanspraak doen op zorg binnen een verzorgingstehuis. Terwijl meer dan de helft van deze groep wel kampt met chronische ziektes en na 6 á 7 jaar meer zorg nodig zullen hebben.

Het belang van de tussengroep

Naarmate deze groep ouder wordt neemt de zorgvraag exponentieel toe. Bij een ongelukje komt men in het ziekenhuis en is men voor herstel aangewezen op mantelzorg of het ziekenhuis zelf. Het zorghotel vervult daarin een functie, maar is niet voor elke groep betaalbaar. Ondanks gebrek aan zorg ter plekke kiest de oudere om dan naar huis te gaan. Ziekenhuizen zien veel van deze zogeheten ‘draaideur-patiënten’ sneller terug. Een ziekenhuis kan uiteindelijk niet de gewenste faciliteit bieden, terwijl de patiënt niet altijd de juiste zorgindicatie heeft om in een verpleeghuis te mogen zitten. Los van de vraag of men daar geestelijk al aan toe is.

De ‘nieuwe oudere’

Door de levenswijze van de groep 75-plussers in combinatie met het stevige ‘deurbeleid’ van verpleeg- en verzorgingshuizen is het volgens ons zeer gewenst om woningaanbod te realiseren dat voorziet in de behoefte van deze groep. Meer nog dan het traditionele woningaanbod. Dit woningaanbod wordt gekenmerkt door kleine(re) woningen gericht op het gegeven dat de bewoner zelfvoorzienend is en waar zorgaanbod op een niveau van zwaardere begeleiding en verzorging (zzp3) wordt geboden. Dit zorgniveau moet meebewegen met de toenemende zorgindicatie tot het moment dat een overstap naar een verpleeg- of verzorgingshuis onvermijdbaar is. Zo kunnen wij in de toekomst zorg blijven dragen voor de ‘nieuwe oudere’.

Colliers International
Eric Annaert
Buitenveldertselaan 5
1082 VA Amsterdam